جَلَّ جَنابُ الْحَقِّ عَنْ
أنْ يَكونَ شَريعَةً لِكُلِّ وارِدٍ،
أوْ
يَطَّلِعَ عَلَيْهِ
إلاّ واحِدٌ بَعْدَ واحِدٍ.
وَ لذَلِكَ
فَإنَّ مَا یَشْتَمِلُ عَلَيْهِ هَذا الْفَنُّ
ضُحْكَةٌ لِلْمُغَفَّلِ،
عِبْرَةٌ لِلْمُحَصِّلِ،
فَمَنْ سَمِعَهُ
فَاشْمَأَزَّ عَنْهُ
فَلْيَتَّهِمْ نَفْسَهُ،
لَعَلَّها
لا تُناسِبُهُ،
وَ
كُلٌّ مُيَسَّرٌ؛
لِما خُلِقَ لَهُ.
بزرگتر است جناب حقّ از اينكه راه و آبشخوار براي هر شخص واردي قرار گيرد،
و يا آنكه هر کسی بر وي اطّلاع حاصل نمايد مگر يكنفر پس از نفر دگر.
بدينجهت ميـباشد كه آنچه را كه اين فنّ بر آن اشتمال دارد، اسباب مسخره و خندۀ شخص‌ِ سفيه و نافهم، و عبرت براي شخص پيـجو و فهيم است.
بنابراين، كسيـكه بر مطالب آن مطّلع گردد، و اشمئزاز پيدا نمايد بايد خودش را متّهم كند،
به علّت عدم تناسب نفس‌ِ وي با اين فنّ؛
هر كس آسان و موافق است با چيزي كه براي آن آفريده شده است (هر كسي را بهر كاري ساختند).
آمار
وب سایت: